Λέξεις φτερωτές

Ένα βιβλίο για την ενσυναίσθηση και για την αξία της ουσιαστικής επικοινωνίας με τους γύρω μας.

…Φεύγοντας για το φροντιστήριό της η Λίλα, η μεγαλύτερη αδελφή της Ρένας, περνάει από το δωμάτιο της μικρής χοροπηδώντας ανάλαφρα και στέκεται για λίγο δίπλα της. Παίρνει αφηρημένα έναν ασημένιο μαρκαδόρο, αρχίζει να ζωγραφίζει σιγοτραγουδώντας τον σκοπό που ακούει από τα κόκκινα ακουστικά του κινητού της, τα οποία κρέμονται από τα αυτάκια της σαν ώριμα κεράσια, ώσπου η γνωστή κραυγή τη σταματάει απότομα.

«Δε θέλω α%@#&άκια!»

Σαν να ξύπνησε από ονειροπόλημα, η Λίλα μαζεύει από το πάτωμα την τσάντα της, δίνει ένα πεταχτό φιλί στη Ρένα και φεύγει βιαστικά, ενώ τ’ αστέρια στα μάτια της αναρωτιούνται γιατί δε θέλει η μικρή αστράκια στη ζωγραφιά της. Έχουν τόσο ωραία λάμψη! …

Η Ρένα και η αγαπημένη της οικογένεια χτίζουν άθελά τους έναν μικρό πύργο και απομονώνονται, χωρίς πραγματικά να ακούει ο ένας τον άλλον. Καθένας κλείνεται στα δικά του προβλήματα και στις δικές του σκέψεις και απομακρύνεται σιγά σιγά από τους άλλους. Η Ρένα με μία ασήμαντη αφορμή ξεσκεπάζει και γκρεμίζει αυτόν τον πύργο, προσπαθώντας να ακούσει, αλλά και να ακουστεί. Εσείς θα τα καταφέρετε καλύτερα;

Μια ιστορία τόσο συνηθισμένη, τόσο καθημερινή, που συνήθως περνάει απαρατήρητη μέσα στη βιαστική ροή της καθημερινότητάς μας. Όλοι μιλάμε, αλλά, όλοι ακούμε;

Η εικονογράφος Francesca Rossi αγκάλιασε την ιστορία με αγάπη και μαζί με την κόρη της, ακριβώς όπως η Ρένα και η μητέρα της, ζωγράφισαν με απλότητα την καθημερινή τους ζωή. Οι εικόνες της φωτίζονται πραγματικά από το φως του ήλιου που μπαίνει από τα παράθυρα και που δίνει χώρο για τις ξεχωριστές ζωές όλων. Αριστουργηματικό το σαλόνι του ύπνου, όπου όλο το σπίτι κοιμάται και ο καθένας ονειρεύεται τα δικά του. Βλέποντάς το, νιώθεις πως αν κάνεις ησυχία θα ακούσεις ένα τριζόνι να σπάει τη σιγαλιά της όμορφης νύχτας!